قوله تعالى: منْ جاء بالْحسنة هر که نیکى آرد فله عشْر أمْثالها او را است فردا ده چندان و منْ جاء بالسیئة و هر که بدى آرد فلا یجْزى‏ إلا مثْلها پاداش ندهند او را مگر هم چندان و همْ لا یظْلمون (۱۶۰) و بر هر دو از ما ستم نیاید.

قلْ گوى یا محمد! إننی هدانی ربی من آنم که راه نمود مرا خداوند من إلى‏ صراط مسْتقیم بر راه راست. دینا قیما دینى پاینده راست ملة إبْراهیم کیش ابراهیم حنیفا آن موحد مخلص پاک و ما کان من الْمشْرکین (۱۶۱) و ابراهیم از انباز گیرندگان نبود با خداى.

قلْ إن صلاتی گوى نماز من و نسکی و سجود من و قربان من و محْیای و مماتی و زندگانى من و مرگى من لله خداى را است رب الْعالمین (۱۶۲) خداوند جهانیان.

لا شریک له با وى انباز نیست و بذلک أمرْت و بدین فرمودند مرا و أنا أول الْمسْلمین (۱۶۳) و من اول مسلمانم که گردن نهاد وى را.

قلْ أ غیْر الله أبْغی ربا گوى جز از الله خداوندى جویم؟ و هو رب کل شیْ‏ء و او خداوند همه چیزى است و لا تکْسب کل نفْس إلا علیْها و هیچ کس چیزى نکند مگر بر خویشتن و لا تزر وازرة و بر ندارد هیچ بردارنده‏اى وزْر أخْرى‏ کرد بد تنى دیگر ثم إلى‏ ربکمْ مرْجعکمْ آن گه با خداى است بازگشت شما فینبئکمْ تا خبر کند شما را بما کنْتمْ فیه تخْتلفون (۱۶۴) بآنچه در آن بودید از اختلاف، و جذاجذ که میگفتید.

و هو الذی جعلکمْ خلائف الْأرْض او آنست که شما را کرد خلیفتان زمین و رفع بعْضکمْ فوْق بعْض درجات و برداشت شما را زیر یکدیگر بپایها افزونى لیبْلوکمْ آن را تا بیازماید شما را فی ما آتاکمْ در آنچه شما را داد، سپاس دار یابد یا ناسپاس إن ربک سریع الْعقاب که خداوند تو ناسپاسان را زود گیر است و إنه لغفور رحیم (۱۶۵) و سپاس داران را آمرزگار و بخشاینده.